Για την υπόθεση αυτή, όλοι οι φίλοι της τεχνολογίας έθεσαν το δικαίωμα του digital privacy αλλά κανείς δεν μίλησε για το δικαίωμα στην ζωής, ακρογωνιαίος λίθος όλων των λοιπών δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το δικαίωμα στην ζωή αφαιρέθηκε για αυτούς τους άτυχους ανθρώπους. Αδικοχαμένα θύματα που ήταν πατεράδες, κόρες και εραστές άλλων ανθρώπων. Η μαύρη ειρωνεία είναι ότι υπάρχει μια αξιοσημείωτη πιθανότητα να ομιλούμε και για πελάτες της Apple.
Ο άνθρωπος ενδόμυχα συμπεριφέρεται διαφορετικά παρουσία τρίτου και το ενδεικτικότατο παράδειγμα είναι τα «ζευγαράκια», όπου κάτω από συνεχή παρακολούθηση θα ήταν δύστυχα. Το privacy μοιάζει και είναι βιολογική ανάγκη του ανθρώπου.
Ακόμη και αν εξαντλήσουμε τις δυνατότητες για διαξιφισμό περί συνδρόμου, πάθησης, διαταραχής και παθογόνου μοτίβου συμπεριφοράς, στον απλό όρο γονική αποξένωση οφείλουμε να του αποδίδουμε μια πιο ευρεία ερμηνεία.
Μόνο αστοχία στα πλαίσια μιας ελεύθερης μετάφρασης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τούτο. Τόσο το συγκεκριμένο essay, όσο το συνολικό έργο του Max Weber μαρτυρά έναν άνθρωπο οπαδό της αυστηρής συστημικής θεώρησης, που ανεξαρτήτως της κοινωνικής και πιθανόν ριζοσπαστικής χροιάς του, ήταν απόλυτα εναρμονισμένος με αποκρυσταλλωμένες έννοιες και ορισμούς δεκαετιών.