Ερμηνεία του περί της επιβολής Περιοριστικών Μέτρων στις Συναλλαγές σε περίπτωση Έκτακτης Ανάγκης Νόμος του 2013 και της σχέσης καταθετών και Τραπεζών.
Οι αστοχίες και οι αδυναμίες του Διεθνούς Φορολογικού Δικαίου, δηλαδή τα ολοένα και πιο συχνά εμφανιζόμενα επιχειρηματικά περιστατικά τα οποία αδυνατεί το Διεθνές Φορολογικό Δίκαιο να υπάξει και να ρυθμίσει ορθά και ηθικά έχουν κάποια αίτια.
Ο τεράστιος σε καθήκοντα και προσωπικό Δημόσιος τομέας απαιτεί και ένα πολυεπίπεδο έλεγχο. Μια πρώτη και κεντρική κατηγοριοποίηση της ευρύτερης έννοιας του διοικητικού ελέγχου είναι ο θεσμοθετημένος ή όχι χαρακτήρας του. Μια δεύτερη κατηγορία είναι οι μη θεσμοθετημένες μορφές ελέγχου και τέλος, δεν πρέπει να παραλείπουμε και ένα αρκετά διαφορετικό έλεγχο, την Διοικητική Ηθική.
Δεν υπάρχει ορισμός για το κράτος δικαίου, τουλάχιστον όχι κάποιος απόλυτος που με έπαρση θα μπορούσε να γίνει θριαμβευτικά αποδεκτός ως μοναδικός και πέρα για πέρα αληθής.
Η μεγάλη εικόνα της ποιότητας ενός κράτους επαφίεται σε ένα πλέγμα πολιτικών ιδεωδών όπου με την αρχή της δημοκρατίας διασφαλίζουμε την αρχή της πλειοψηφίας και της ελευθερίας της κομματικής δράσεως, με την αρχή της διάκρισης των εξουσιών προστατεύουμε την αναγωγή των κρατικών εξουσιών στη βούληση του εκλογικού σώματος και με την αρχή του κράτους δικαίου, διασφαλίζουμε τον περιορισμό άμετρης χρήσης της εξουσίας από εκείνο το δίκαιο που εξυμνεί την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Πολιτεία χωρίς το στοιχείο του φόβου και πολίτες που ακολουθούν κανόνες δικαίου μόνο λόγω της «μεγάλης ιδέας» είναι ο εκλαϊκευμένος ορισμός της ευταξίας.