Το App store είναι τοις πάσι γνωστόν ότι είναι ο μονόδρομος για την απόκτηση εφαρμογών σε κάθε apple συσκευή που τρέχει το iOS. Μόνο εξοικειωμένοι χρήστες και υπό προϋποθέσεις, και μέσω τεχνικών παρείσφρησης και πειρατείας (jailbreak), πιθανόν να μπορούν να απολαύσουν άλλα repositories και «καταστήματα» εφαρμογών. Η μηδαμινή πρακτικότητα τέτοιων εναλλακτικών, απλώς επιβεβαιώνει το γενικό κανόνα ότι πράγματι το App Store είναι η μοναδική επιλογή για την προμήθεια εφαρμογών και ο λόγος δεν μπορεί να είναι άλλος από τις πολιτικές που η ίδια η εταιρεία επέλεξε -και όχι π.χ. από τις «ευγενείς» δυνάμεις της προσφοράς και ζήτησης. Οι καταναλωτές μπορούν να ισχυριστούν από τη στιγμή που είναι είναι υποχρεωμένοι να προμηθεύονται τις εφαρμογές μόνο στο App Store, τους περιορίζει τα δικαιώματα να απολαμβάνουν χαμηλές τιμές και ότι οι πρακτικές της Apple είναι παράνομες και μονοπωλιακές;
Είναι πραγματικά η Apple ένα μονοπώλιο; Η απάντηση θα πρέπει πρώτα να ορίσει την έννοια της αγοράς. Το λογιστικό μέγεθος κάθε αγοράς δεν μπορεί να είναι το μόνο αναγκαίο κριτήριο. Αν το iOS «από μόνο του» (per se) αποτελεί μια αγορά, τότε, ναι πράγματι η App store είναι μονοπώλιο. Θα πρέπει ωστόσο να ηθικολογήσουμε και για τα αίτια για τα οποία ορίζουμε την αγορά τόσο στενά και στα «ιδιωτικά σύνορα» μιας εταιρείας. Τι είναι αυτό που πραγματικά μας αποτρέπει από το να ορίσουμε την αγορά, συμπεριλαμβάνοντας όλους τους κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων και να καταλήξουμε στην πραγματική κοινωνία της πληροφορίας όπου «διαμένουν» όλοι οι τεχνολογικοί γίγαντες όπως η Google, Amazon, Xiaomi κ.ο.κ.. Γιατί να μην συμπεριλάβουμε και τους φορητούς ή παραδοσιακούς υπολογιστές; Εξάλλου πλέον λειτουργικά, τα οποία είναι ικανά να τρέχουν εφαρμογές τρίτων, μπορούν να τρέχουν και στις τηλεοράσεις, στα ρολόγια αλλά και στα αυτοκίνητά μας.
Αν επιμείνουμε με μια ιδιωτική ικανοποίηση του κριτηρίου, τότε δεν θα κληθούμε να κρίνουμε και τις ειδικές περιστάσεις κάθε ανταγωνιστή της Apple; Οι αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις των λειτουργικών Android όταν ο χρήστης προσπαθεί να εγκαταστήσει εφαρμογή από «τρίτη πηγή», δεν αποθαρρύνουν το εν δυνάμει κοινό π.χ. του «fortnite»;1 Σε κάθε περίπτωση, εξίσου πραγματικότητα αποτελεί και το γεγονός ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε την αντίληψη ότι πιθανώς ένα επαγγελματικό πρόγραμμα υπολογιστή είναι αναμενόμενο να κοστίζει μερικές εκατοντάδες ευρώ, ενώ για τα κινητά μας αναμένουμε οι εφαρμογές να είναι δωρεάν ή να κοστίζουν τα «ψιλά του πορτοφολιού μας».
Όλες τις ανωτέρω προβληματικές είχα την ευκαιρία να τις αναπτύξω στην ομότιτλη δημοσίευσή μου στο νομικό περιοδικό ΕΝΘΑ που διευθύνει ο Dr. Philippe Jougleux.
@HeinOnline ● @ENTHA ● @Academia ● An early version