Η Τραπεζική δεν είναι πάντοτε θελκτική στους χρήστες της, άλλοτε ως προς το ύψος των προμηθειών και άλλοτε η υπερρύθμισή της αποκλείει ή/και αποτρέπει σημαντική μερίδα των εν δυνάμει πελατών. Οι έννοιες και οι δείκτες (α) κατά πόσο μια κοινωνία ή μια γεωγραφική περιοχή βασίζεται στα μετρητά ή (β) η διάδοση του χρηματοπιστωτικού πνεύματος , απασχολούν ακαδημαϊκούς, οικονομολόγους και τεχνοκράτες και συναντιούνται συχνά σε ανάλογα κείμενα και ενίοτε αποτελούν στόχους στην πολιτική ατζέντα θεσμικών οργάνων. Ενδεικτική είναι η διατύπωση που επέλεξε να εσωκλείσει το Ενωσιακό Κοινοβούλιο στο ψήφισμα του 2005 περί της ανάπτυξης και της μετανάστευσης, καθώς ζητήθηκε «από την Επιτροπή, από τα κράτη-μέλη και από τους εθνικούς και διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς να εφαρμόσουν πολιτικές με στόχο: […] οι μετανάστες να έχουν κίνητρο να χρησιμοποιούν τα επίσημα συστήματα μεταφοράς χρημάτων».
O Bashar Hafez al-Assad το 2012 επιδεικνύει μια από τις σκληρότερες στάσεις στην καταστολή των τοπικών διαδηλώσεων. Αν και οι ισχυρισμοί για συσχέτιση των διαδηλώσεων με το ευρύτερο «επαναστατικό κλίμα» στις αραβικές περιοχές δεν περιορίστηκαν μόνο στο επίπεδο των υπονοιών, ωστόσο το αντίκτυπο των αιματηρών προσπαθειών καταστολής ήταν αρκετό να πυροδοτήσει τη δημιουργία «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» (ΕΣΣ), οι «αντιφρονούντες του Assad» προβαίνουν σε «ένοπλες αντιδράσεις». Ο ιδρυτής του ΕΣΣ, Riad Al-Asa’ad, πρώην Στρατηγός, λιποτάκτης και φυγάς στην Κωνσταντινούπολη, ιδρύει εκεί το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο» (SNC) με σκοπό την ενορχήστρωση των δράσεων των διάφορων ομάδων ανταρτών, συμπεριλαμβανομένου και του ΕΣΣ. Μια από τις ομάδες ανταρτών, η επονομαζόμενη «Liwa al-Islam», αποκτά τον έλεγχο της ανατολικής Γούτας. Μέχρι το 2013 η Hezbollah έχει αποκαλύψει ότι συνεργεί στο πλευρό του Bashar Assad και επιπλέον συνδράμει με την παροχή χιλιάδων μαχητών. Απόπειρα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την υιοθέτηση ψηφίσματος τυγχάνει της αρνησικυρίας της Κίνας και της Ρωσίας, με τη δεύτερη να δεσμεύεται στην εύρεση επίλυσης.
Η σύζευξης τρομοκρατίας και οργανωμένου εγκλήματος δεν μπορεί να κριθεί καινοφανής και είναι μάλλον απαραίτητη. Αφού διέκριναν τη «μεθοδολογία δράσης» από τα «κίνητρα», οι συγγραφείς L. I. Louise και J. T. Picarelli ομαδοποιούν τα κοινά των δυο δρώντων εγκληματιών. Αναλύουν τα ζητήματα της οργανωτικής δομής της εκάστοτε κατηγορίας εγκλήματος και προβαίνουν στον εξής συγκριτικό στοχασμό: Οι «μαφίες» στην Κίνα επί το πλείστον «σέβονται» τις περιοχές που ελέγχει η καθεμία, στην περίπτωση της τρομοκρατίας, συμπεριλαμβανομένης της Hezbollah, Al Qaeda και Al Gammma al Islamiya, παρατηρείται μια εξασθένηση της ιδέας των ιεραρχικών δομών, και συχνά επιμερίζουν τις δράσεις τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κάποιες τρομοκρατικές οργανώσεις αναλαμβάνουν αμιγώς δραστηριότητες για αναζήτηση χρηματικών πόρων, ενώ άλλες αναλαμβάνουν «επικοινωνιακές δράσεις», στις οποίες δράσεις πιθανώς θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα «συμβολικά τρομοκρατικά χτυπήματα».
Οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις όπως της 9/11 είναι δύσκολο να επαναληφθούν ή να συντηρηθούν, η κοινή γνώμη απευαισθητοποιείται, τα μέσα ενημέρωσης δείχνουν λιγότερο ενδιαφέρον και σε όρους συμβολισμού, κάθε επιχείρηση θα πρέπει να είναι μεγαλύτερης κλίμακας και στοιχηματίζει ότι ποτέ δεν θα ξεπεραστεί η 9/11 ή εκτός και αποκτήσουν πρόσβαση (οι τρομοκρατικές οργανώσεις) σε όπλα ή τεχνολογίες μαζικής καταστροφής
Συνοψίζοντας; Η πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων για την κοινή γνώμη αναγάγεται στο τετριμμένο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών τάσεων, ενώ η αποφασιστικότητα των εθνικών αρμοδίων αρχών κωλύεται από την ανυπαρξία ουσιαστικής περιφρούρησης της διεθνούς ασφαλείας και ειρήνης. Είναι μάλλον αναμενόμενο δράσεις τρομοκρατίας σπανίως να αποτρέπονται αλλά και οι Πολιτείες να μοιάζουν ανήμπορες και αναρμόδιες να καταστείλουν τη χρηματοδότηση των τρομοκρατών.
