Οι ιδανικές σχέσεις μεταξύ Παιδείας και Οικονομίας, έχουν αποτελέσει εστία μεγάλων διαφωνιών και εντάσεων παγκοσμίως. Ωστόσο, θέλοντας και μη, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε την προβολή της Οικονομίας στην εκπαίδευση ή διαφορετικά ότι η Οικονομία, η αγορά εργασίας και οι εταιρίες προοικονομούν το περιβάλλον της εκπαίδευσης.
Για την αφομοίωση της παραπάνω αλήθειας, αρκεί να αντιπαραθέσουμε την εργασία με την εκπαίδευση. Τον προηγούμενο αιώνα, οι νέοι ακολουθούσαν το επάγγελμα των γονιών τους, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει το επάγγελμα των παππούδων. Συχνά δούλευαν όλοι μαζί, μιλούσαν κατά την διάρκεια της εργασίας και χρησιμοποιούσαν απλά εργαλεία. Το ίδιο ακριβώς και τα σχολεία, οι νέοι πήγαν στο σχολείο που κατά πάσα πιθανότητα είχαν μαθητεύσει οι γονείς και οι παππούδες τους. Τα βασικότερα αντικείμενά τους ήταν το τετράδιο και το μολύβι, ενώ η διδασκαλία γινόταν σε μικρά τμήματα αλλά διαφόρων ηλικιών μαθητών, που συχνά έπρεπε οι μεγαλύτεροι να βοηθούν τους μικρότερους μαθητές.
Στη συνέχεια έχουμε αλλαγή στην εργασία, οι άνθρωποι πήγαιναν να εργαστούν σε εργοστάσια ή πολυπληθή γραφεία. Δούλευαν σε μεγάλους χώρους, αλλά μόνοι τους. Ο καθένας στο αντικείμενό του, στο γραφείο του, στο μηχάνημά του. Δεν πολυμιλούσαν μεταξύ τους και είχαν αυστηρή εποπτεία και αυστηρά ωράρια. Το ίδιο και τα σχολεία, μεγάλωσαν και αυτά. Οι μαθητές χωρίστηκαν βάσει ηλικίας και μαθημάτων, απέκτησαν ωριαίο πρόγραμμα μαθημάτων και διαλειμμάτων. Εμφανίστηκαν και τα πρώτα μηχανήματα στα σχολεία, πχ εργαστήρια πληροφορικής και χημείας. Οι βαθμοί και η απόδοσή τους ήταν ατομική υπόθεση, και καθηγητής επόπτευε την μελέτη τους, τις εργασίες τους και την πρόοδό τους.
Σήμερα πια η εργασία έχει αλλάξει ξανά. Οι εταιρίες μίκρυναν ξανά και συχνά τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας μικρά σχήματα, τα startups. Την μηχανική και επαναλαμβανόμενη δουλειά την εκτελούν robots και υπολογιστές, οι ίδιοι υπάλληλοι πολλές φορές απλά εποπτεύουν τα μηχανήματα, και αν κάτι πάει στραβά, απλά πρέπει να προγραμματίσουν ξανά την εκάστοτε διαδικασία. Πολλές φορές αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, που κανείς στο κόσμο δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά το ίδιο, και οπότε πρέπει να ανταλλάζουν ιδέες και πληροφορίες μεταξύ τους. Οφείλουν να είναι multitaskers και να χρησιμοποιούν πολλαπλά ψηφιακά εργαλεία επικοινωνίας για τις απαραίτητες σχέσεις τους εντός και εκτός της εταιρίας.
Παρατηρώντας όμως το Ελληνικό σχολείο, όλοι την ίδια στιγμή κάνουν τα ίδια πράγματα, και υπάρχει αυστηρή εποπτεία. Δεν είναι καθόλου απαραίτητη η συνεργασία μεταξύ τους, και οι επαφές τους με τον έξω κόσμο μηδαμινές.
Μήπως κάπου υπάρχει ένα λάθος;
