Τι θα γίνει τελικά ρε καθηγητές;

Σε αυτό κείμενο να βάζω στο στόχαστρο τη βασική εκπαίδευση, όχι επειδή η τριτοβάθμια έχει λύσει τα προβλήματά της, ούτε επειδή αξίζουν κάποιο βραβείο. Τουλάχιστον όχι σαν σύνολο, και αντίθετα υπάρχουν καθηγητές στη βασική εκπαίδευση που αξίζουν, ατομικά, ένα ή και πολλά βραβεία! Αλλά είναι δυο παράλληλοι άξονες, έτσι είναι σε όλο στον κόσμο και έτσι πρέπει να είναι. Μιλώντας για την παιδεία και ταυτόχρονα και για τους δυο άξονες, το μόνο που καταφέρνει κανείς είναι μια χωριάτικη σαλάτα.

Ποιος είμαι; Όχι δεν είμαι ούτε ο υπουργός σας, ούτε κάποιος σύμβουλος του και φυσικά ούτε κάποιος συνδικαλιστής της ΟΛΜΕ ή ΕΛΜΕ. Είμαι το «προϊόν» σας, με είχατε υπό την επίβλεψη σας καθημερινά για 14 χρόνια – ναι είχα την τύχη να μην χρειαστεί να παρακολουθήσω όλες τις τάξεις του Δημοτικού στην Ελλάδα. Και ξέρατε γιατί η τύχη αυτό; Γιατί στην αθώα ηλικία έζησα ένα μοναδικό συναίσθημα. Στην ηλικία που δεν καταλαβαίνει κανείς από πολιτικά, ούτε από τα λόγια των μεγαλυτέρων. Στην ηλικία όπου αν κάποιος προσπαθήσει να σε επηρεάσει, το πιο πιθανό είναι να προκαλέσει ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που ήλπιζε. Ποιο ήταν αυτό το συναίσθημα; Μια αντίφαση ανεξήγητη. Είχα την τύχη να φοιτώ σε δυο ταυτόχρονα σχολεία. Σε ένα γερμανικό και τα απογεύματα σε ένα Ελληνικό. Και όμως οι σκέψεις μου ήταν εντελώς διαφορετικές, χαοτικές μεταξύ τους, μόνο και μόνο που βρισκόμουν στον «χώρο» του εκάστοτε σχολείου. Και η πλάκα είναι ότι έχω την αμυδρά εντύπωση ότι τα δυο σχολεία στεγάζονταν στο ίδιο κτήριο!

Σας απαξιώ, στο σύνολο σας! Το έργο σας όχι μόνο το θεωρώ μέτριο ή ανεπαρκές αλλά και επικίνδυνο για την κοινωνία. Οι καθηγητές που εκτίμησα είναι μετρημένοι …σε 2-3 δάχτυλα. Τόσο από το καθαυτό σχολείο, όσο και από την …παραπαιδεία. Τα φροντιστήρια. Δεν ξέρω κανέναν κοντά στην ηλικία μου (σημείωση: είμαι 24) που να εκτίμησε τα σχολικά του χρόνια. Συνήθως μιλάμε για τις εκδρομές, τις κοπάνες, τα φλερτ, τα καπνιστήρια ή το πώς σπάγαμε πλάκα μαζί σας και φυσικά για τις παραξενιές σας. Μάλιστα, συνεχίζω να έχω επαφή με μαθητές από όλη την Ελλάδα. Τα πράγματα δεν μου φαίνονται και πολύ διαφορετικά. Σπάνια μιλάμε για καθηγητές, επειδή έχουν αποτελέσει πρότυπο ζωής και έμπνευσης, στην καλύτερη περίπτωση να πούμε κάτι για ένα μάθημα «Ω! κάτι τέτοιο δεν μας έλεγε και ο φυσικός;». Σπάνια είχατε ονόματα, ήσασταν ο Μαθηματικός, ο Ιστορικός. Πολλές φορές δε σας ταξινομούσαμε και σας συμπαθούσαμε από το πόσο τρελοκομείο γινότανε στην τάξη!

Από παραξενιές άλλο τίποτα. Και δεν πέρασα από λίγους καθηγητές. Μου φαίνεται τόσο δύσκολο να σας μετρήσω, λες και ήμουν κάποια χρόνια ιερόδουλη στο Μεταξουργείο. Είχα αλλάξει και σχολείο στα μέσα της χρονιάς. Ο λόγος; Απλά επειδή τελείωσα μια εφηβική σχέση ατσούμπαλα και δεν ήθελα την βλέπω. Σε όλη λοιπόν την εμπειρία του σχολείου, ήταν σημαντικός παράγοντας ποια είχα «γκόμενα».  Δεν μπορώ να ξεχάσω τον καθηγητή που μύριζε κάθε φορά αλκοόλ και ήταν πάντα κατακόκκινος. Δεν θέλαμε να σηκωθούμε στον πίνακα από την μπόχα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την «λουλού», εκείνη την περίεργη καθηγήτρια που έμπαινε στην τάξη, δεν είμαι σίγουρος αν έλεγε καλημέρα. Καθότανε και ξεκινούσε ανάγνωση του βιβλίου. Ποτέ δεν μας κοιτούσε, ακόμη και όταν χτύπαγε το χέρι της, γιατί γινότανε πολύ (μα πολύ) φασαρία. Δεν έλεγε κάτι διαφορετικό από τη διαδοχική σειρά των λέξεων του βιβλίου, δεν απαντούσε σε ερωτήσεις, εξάλλου κανένας μαθητής δεν είχε διάθεση να κάνει ερωτήσεις ή εκτός ήθελε να σπάσει πλάκα. Καθηγήτρια γνωστή σε όλη την πόλη! Πληροφορική 3^η γυμνασίου, η τάξη χωριζότανε κάθε φορά σε δυο μεγάλα στρατόπεδα. Το ένα στρατόπεδο ήταν μαθητές που έμπαιναν σε ιστοσελίδες καλλιτεχνών του Φοίβου και το άλλο στρατόπεδο οι μαθητές που άκουγαν καλλιτέχνες του Καρβέλα.  Κάποιες εξαιρέσεις βεβαίως και υπήρχαν, κυρίως από μεταλλάδες και από εκείνους που προτιμούσαν να διαβάζουν αθλητικά νέα. Η καθηγήτρια το πολύ-πολύ να μας απασχολούσε τα πρώτα 10 λεπτά, ένα σύστημα διδασκαλίας που το συνάντησα και κάποιες ακόμη φορές, από διαφορετικούς καθηγητές και διαφορετικά μαθήματα. Συνήθως …τα δευτερεύοντα.

Πιο πάνω «ξεστόμισα» μια πολύ βαριά κατηγορία. Ότι για εμένα το εκπαιδευτικό σύστημα, τουλάχιστον αυτό που γνώρισα, ήταν επικίνδυνο. Σας αρέσει ο τίτλους του κοινωνικού λειτουργού, συνέχεια κουνάτε το δάχτυλο στο κράτος ότι είστε ένας απαραίτητος κρίκος για την κοινωνία. Δεν θα μιλήσω ούτε για εγκληματικότητα, ούτε για τις πωλήσεις των ψυχοφαρμάκων που έχουν φτάσει στο Θεό και στην χώρα μας, …θα μου πείτε ότι φταίνε οι γονείς! Θα σας κατηγορήσω για την τελευταία μάστιγα που ξέσπασε στον Ελλαδικό χώρο, τον φασισμό. Εσείς, που οι περισσότεροι ζήσατε το Πολυτεχνείο και υποτίθεται ότι γίνατε χαλί να σας πατήσουν τα τανκς, εσείς ο απαραίτητος κρίκος για την κοινωνία που διαμορφώνει το αύριο της χώρας, ευθύνεστε ή δεν ευθύνεστε για το, έστω στιγμιαίο, 30% «ψηφοφόρων» ακροδεξιού κόμματος; Ας μην υπολογίσουμε και τους οπαδούς του  ακροαριστερού φασιστικού χώρου. Δεν έχει νόημα! Σας ρωτάω ευθέως είστε στεγνοί επαγγελματίες υπάλληλοι ή κοινωνικοί λειτουργοί; Αν είστε κοινωνικοί λειτουργοί ευθύνεστε για αυτό και ακριβώς αυτό αποδεικνύει, ότι το βασικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο καταστραμμένο που μόνο ένα shut down είναι η λύση.

Προσπαθώ να σας παρακολουθώ και την συμμετοχή σας στην κρίση, τι κάνετε, πως αντιδράτε και πως βοηθάτε ως «κοινωνικοί λειτουργοί». Ξέρετε τι είδα; Είδα να σας νοιάζει αν θα δουλεύετε 2 ώρες παραπάνω, είδα να κάνετε πηγαδάκια αυτοί του ΑΣΕΠ και οι υπόλοιποι, είδα να μιλάτε για το μισθό σας. Καλέσατε τους μαθητές σας σε συμπαράσταση, ενώ ουδέποτε δεν συμπαρασταθήκατε στους αγώνες των «δημιουργημάτων» σας. Το επιχείρημα ότι δεν ξέρω τι «αγώνες» κάνει ο καθένα σας στην προσωπική του ζωή είναι σαχλό. Όπως και εσείς χρειαστήκατε τη σημασία της συμπαράστασης της έννοιας μαθητής, έτσι λοιπόν σε αυτό το κόχλασμα της Ελληνικής κοινωνίας που λαμβάνει χώρα εδώ και 3-4 χρόνια θα είχε μια σημαντική επιρροή η έννοια του Καθηγητή. Τους αποκαλείτε εσείς κλέφτες, όταν εσείς είστε η πρώτη επαφή του Έλληνα με την φοροδιαφυγή. Ποιος διορισμένος ή μη, ποιος καθηγητής σχολείου ή φροντιστηρίου κόβει αποδείξεις για τα ιδιαίτερα; Κανείς, και αν υπάρχει κάποια εξαίρεση, αντικειμενικά είναι ο μαλάκας της υπόθεσης. Προφανώς και δεν έχει κανείς κίνητρο να κόβει αποδείξεις στην Ελλάδα, ο φόρος των ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών είναι στο 70% (πηγή) και ακριβώς για αυτό μου έχετε προκαλέσει την απαξίωση αυτή. Αντί να ασχοληθείτε με το καθαυτό πρόβλημα και με τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, σας νοιάζει η ΟΛΜΕ, ο κλάδος σας και απλά γυρίζετε πλάτη σε μια σημαντική μερίδα των μαθητών σας.

Αγαπητοί μου κύριοι, η γενιά μου, οι συνομήλικοι μου είναι μουδιασμένοι, τα μοναδικά μας φτερά είναι αυτά του Red Bull. Πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι η μόνη δουλειά που μπορούμε να κυνηγήσουμε είναι σερβιτόροι. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε και να κρίνουμε τους πολιτικούς. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε και να κρίνουμε τι λένε τα κανάλια, δεν ξέρουμε τι είναι δημοσιογραφία και τι προπαγάνδα. Αυτά που μας δώσατε είναι ανεπαρκή. Και κοιτάξτε την κατάσταση ειλικρινά, δεν μας έλειπαν ούτε υπολογιστές, ούτε κτήρια, ούτε ζέστη, ούτε εργαστήρια. Τα βολεύουμε με αυτά που υπάρχουν, καλή διάθεση να υπάρχει… αλλά δεν υπάρχει.