Η κρίση έφερε τις υποβαθμίσεις ή οι υποβαθμίσεις την κρίση; (Part 2)

Οι οίκοι αξιολόγησης όμως αποτρέπουν και επιτηδευμένα προεξοφλούν. Έτσι λοιπόν οι οίκοι αξιολόγησης αποτρέπουν τον δανεισμό την Ελλάδα, την Αργεντινή και την Ισπανία και προτρέπουν τον δανεισμό σε ΗΠΑ, Γερμανία και Βρετανία.

(Το πρώτο μέρος θα το βρείτε εδώ)
Με αφορμή αυτό το thread  έγραψα:

Οι οίκοι αξιολόγησης δεν είναι κάτι κακό ή ανήθικο από την φύση τους, αντίθετα είναι κάτι θεμιτό. Τι πιο ωραίο για ένα πολίτη που επιθυμεί ένα μέρος των αποταμιεύσεων να τα μετατρέψει σε ομόλογα, αμοιβαία κεφάλαια ή μετοχές να έχει στην διάθεση του οργανωμένες μελέτες, προβλέψεις και εκτιμήσεις. Άλλα μέχρι εκεί.

Πλέον οι οίκοι αξιολόγησης έχουν χάσει τον συμβουλευτικό τους χαρακτήρας. Δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για οίκοι καθοδήγησης. Έχουν συγκεντρώσει “αφύσικη” & νομοθετική δύναμη ακόμη και για τα φιλελεύθερα πλαίσια των χρηματιστηριακών αγορών. Ο Adam Smith μίλαγε για αόρατο χέρι. Δεν εννοούσε ότι το χέρι αυτό κρύβεται, εννοούσε ότι είναι απροσδιόριστο γιατί είναι μια τεράστια συνιστώσα δύναμη. Ίσως είχε στο μυαλό του μια τέλεια, αλλά σταθμισμένη, δημοκρατία του χρήματος.

Είναι εντελώς διαφορετικό η επιθυμία ενός δισεκατομμυριούχου επενδυτή χρηματιστηριακών προϊόντων μετράει πολύ περισσότερο από την επιθυμία ενός μεσοαστού επενδυτή. Είναι απόλυτα θεμιτό, δίκαιο, ηθικό και δημοκρατικό αν ο π.χ. Soros αποφασίσει όλα του την περιουσία να την μετατρέψει σε προϊόντα του ΧΑΑ ξαφνικά οι δείκτες να εμφανίσουν αυξήσεις που αγγίζουν το άπειρο.

Όμως οι οίκοι αξιολόγησης στιγματίζουν, διατάζουν & απαιτούν. Είναι η σύγχρονη η ιερά εξέταση. Θεωρούν την Αργεντινή κακή οικονομία, τέλος. Θεωρούν την Ελλάδα κακή οικονομία, τέλος. Προσέξτε τι είχα πει εδώ, είχα πει ότι μια τράπεζα για να αγοράσει ομόλογα βαθμολογίας ΑΑΑ πρέπει να έχει 180% λιγότερα ίδια κεφαλαία. Πρακτικά λοιπόν το κόστος που προκαλούμαι στην Ευρώπη είναι, κατά κάποιον τρόπο, επειδή το θέλουν οι οίκοι αξιολόγησης.

Πρακτικά δείτε το, ποία η διαφορά το να δανείζει κάνεις την Γερμανία και ποία η διαφορά το να δανείζει την Ελλάδα; Και όμως, απαιτούν από μια τράπεζα, από έναν επενδυτικό οίκο ή από ένα ασφαλιστικό ταμείο περισσότερα για να αγοράσουν ομόλογα της Ελλάδας, της Ιταλίας ή της Αργεντινής. Αυτό είναι δικτατορία. Δεν είναι έτσι η ελευθερία ή έστω ο φιλελευθερισμός. Είμαι βέβαιος, ο Adam Smith δεν εννοούσε κάτι τέτοιο.

Ναι υπάρχει περισσότερο ρίσκο του να δανείζεις την Ελλάδα σε σχέση με την Γερμανία. Για αυτό υπάρχει το επιτόκιο. Κάνεις δεν θα δάνειζε έναν άστεγο ή …μήπως και όχι; Σκεφτείτε, σας σταματάει ένας άστεγος και σας ζητάει 5€ και σας λέει ότι στο τέλος του μήνα θα σας επιστρέψει 1000€. Εγώ μπορεί να τα έδινα, όχι επειδή θα τον πίστευα, αλλά επειδή στο ενδεχόμενο να έχω 1000€, 5€ θα τα έδινα όπως πολλοί δίνουν 1€ να αγοράσουν ένα λαχείο … και εν τέλη εγώ με τον άστεγο κάνω και ένα, ας πούμε, καλό ενώ ο άλλος με το λαχείο ικανοποιεί απλώς την μάταια … ματαιοδοξία του.

Οι οίκοι αξιολόγησης όμως αποτρέπουν και επιτηδευμένα προεξοφλούν. Έτσι λοιπόν οι οίκοι αξιολόγησης αποτρέπουν τον δανεισμό την Ελλάδα, την Αργεντινή και την Ισπανία και προτρέπουν τον δανεισμό σε ΗΠΑ, Γερμανία και Βρετανία. Και καλά έχουν περάσει την αντίληψη ότι είναι ορθολογικές. Τι είναι ο ορθολογισμός; Ορθολογιστική δεν είναι και η σκέψη τι στο διάολο θα κάνει η ΗΠΑ τα επιπλέον κεφάλαια; Τα πάντα έχει… υγεία, παιδεία, επιχειρηματικότητα, άμυνα … πόσο άλλο μπορεί να αναπτυχθεί και άρα να αποδώσει τους τόκους; Ποίος έλεγε ότι το ανώμαλο του φυσιολογικού είναι το φυσιολογικό του ανώμαλου; Για εμένα λοιπόν, το ανώμαλο είναι να έρθει η Αμερική και να μου ζητήσει δανικά.

Και πριν κλείσω θέλω να μιλήσω μια ακόμη διαστρέβλωση των πραγμάτων που επιτηδευμένα έχουν χαράξει λες και η συνείδηση μας είναι βινύλιο. Πράγματι το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, φαίνεται να μην τα πηγαίνει καλά επιχειρηματικότητα. Να μιλήσω για τον ΟΣΕ; Να μιλήσω για τον “παλιό” ΟΤΕ; Μπορούμε να βρούμε σε παγκόσμιο επίπεδο εταιρίες που είναι κρατικές και δεν τα πηγαίνουν καλά… επειδή ακριβώς είναι κρατικές. Ας μην αποδείξω το γιατί, είναι τεράστια συζήτηση. Λοιπόν, ένα τεράστια μέρος της (σύγχρονης) επιχειρηματικότητας είναι και η λήψη αποφάσεων και πλέον θέλουν ιδιωτικοποιηθούν και όλοι οι μηχανισμοί αποφάσεων και αυτό είναι τρέλα. Και είναι τρέλα επειδή δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι οι “ιδιωτικές” αποφάσεις είναι ανώτερες από τις “κρατικές”.

Θα αναφέρω εν συντομία δυο ενδεικτικά παραδείγματα. Πρώτον, η LG την δεκαετία του 1960 επιθυμεί να μπει στο χώρο στην κλωστοϋφαντουργίας, η κυβέρνηση της Κορέας επεμβαίνει και στην ουσία διατάζει να μπει στον χώρο της τεχνολογίας και συγκεκριμένα στην παραγωγή καλωδίων. Όλοι ξέρουμε την εξέλιξη. Πάμε στο δεύτερο, πάλι στην Κορέας. Υπάρχει η επιθυμία για επενδύσεις στην χαλυβουργία οπότε έρχονται σε επαφές με ρώσικες τράπεζες, αμερικάνικες και ευρωπαϊκές αλλά καμία προθυμία, κυρίως επειδή η εταιρία θα ήταν κρατική. Η κυβέρνηση της Κορέας δεν πτοείται και συνεχίζει, βέβαια “έπεισε” και την Ιαπωνία να συμμετέχει στο όλο εγχείρημα. Η εταιρία POSCO σήμερα είναι μια από τις πλουσιότερες εταιρίες, και η τέταρτη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής χάλυβα. Ναι η επένδυση ήταν κακή αφού για να κυριαρχήσει έπρεπε η Κορέα να θέσει ακόμη και περιορισμούς στις αντίστοιχες εισαγωγές κ.α.. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στο θέμα ποιότητας λήψη αποφάσεων μεταξύ ιδιωτών και κράτους όχι μόνο υπάρχει διαφορετική υφή αλλά και ισχυρότερη θέληση και ικανότητα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τα κράτη, κρατικοί μηχανισμοί & θεσμοί δεν χρειάζονται τον ιδιώτη στην διαδικασία λήψης αποφάσεων, εκτός ότι η ύφη μιας ιδιωτικής απόφασης είναι πολλές φορές αμφιλεγόμενη παράλληλα το κράτος έχει περισσότερες ευκαιρίες, ικανότητες και όπλα να στηρίξει μια απόφαση. Έτσι λοιπόν τα κράτη θα έπρεπε να αγνοούν τους οίκους αξιολόγησης και μάλιστα να έχουν το σθένος για επιδεικτική αγνόησή.

Πρέπει να ξεσκεπάσουμε το αόρατο χέρι, δεν είναι το αόρατο χέρι που περιέγραφε με γλαφυρότητα ο Adam Smith. Είναι το αόρατο χέρι της σύγχρονης δεσποτικής ιεράς εξέτασης.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You May Also Like

When the GDPR goes wrong…

This article discusses the unseen danger when the EU data-commissioners start capriciously implying the vague text of GDPR.

Η υφή της Διεθνούς Φορολογίας

Οι αστοχίες και οι αδυναμίες του Διεθνούς Φορολογικού Δικαίου, δηλαδή τα ολοένα και πιο συχνά εμφανιζόμενα επιχειρηματικά περιστατικά τα οποία αδυνατεί το Διεθνές Φορολογικό Δίκαιο να υπάξει και να ρυθμίσει ορθά και ηθικά έχουν κάποια αίτια.